آقا چجوری میشه گوشی سامسونگ رو ریست کرد؟اگه کسی میدونه خواهشا خیلی فوری جواب بده

اتفاقا این روزا خیلی بهش فکر میکنم ، به اینکه با علم بر اینکه دنیا همش رنج است و فیلان چه خودخواهی بزرگی می‌طلبه بچه ای رو وارد این دنیا کردن !!  تازگیا یه مقدار افسردگی تجربه میکنم و حتی وقتی دکترم اینو گفت تعجب هم‌نکردم . آدم انتظار نداره چیزی که نمیبینه (روح ) هم مریض بشه ولی خب پیش میاد . شاید هم نباید بهش گفت پیش‌آمد  من فکر میکنم افسردگی برای من ثمره ی دو تا چیزه  اولیش آگاهی : یعنی اونجا که فهمیدم خیلی از چیز هایی که هست درست نیست و از قضا علم به اینکه من لایق خیلی از تحقیر و طوفان هایی که مستقیم و غیر مستقیم در معرضش قرار گرفتم نبودم  دومیش : محکوم شدن به معاشرت با آدمایی که به روانشون بی توجه بودن و خب زخمای باز روح اونا ، تیغ رو کشید روی روح من  و خاطره و یاد همه ی این سالها که اتفاقا طناب میشه به دست و پای روح من که تشنه ی آزادیه  نمیدونم ، میخوام تیکه هام رو جمع کنم ولی توان ندارم  نا ندارم  هیچی ندارم  تکیه گاه هم ندارم ، که البته مهم نیست چون همونطور که گفتم تکیه‌گاه ها هم می تونن همون آدمای ضربه زننده باشن  دلم نمیخواد تمام این زمان رو به صورت یه گوشت گریان در تختم سپری کنم ولی نمی دونم . اگر من بلند نشم و دست خودم رو نگیرم کس دیگه ای برام اینکار رو‌نمیکنه  نمیخوام هم بکنه  اصلا تنها توان معاشرتی ای که دارم فقط با آدم توی آینه محقق میشه  باید تیکه هام رو جمع کنم و کمتر به این فکر کنم که اگر مرده بودم چقدر همه چیز آسون تر بود  اتفاقا میخوام با بلند ترین صدای ممکن از عمقی ترین نقطه ی دلم فریاد بکشم ولی حتی صدام هم درنمیاد ، شاید واقعا دارم تموم میشم. حداقل فرزند آینده ام خوشبخته : اون هیچ آقا چجوری میشه گوشی سامسونگ رو ریست کرد؟اگه کسی میدونه خواهشا خیلی فوری جواب بده...

خوبیش اینه با خالی شدن بلاگستان از عاطفه و خشم و آدمیزاد منم عرصه رو بسیار مناسب دیدم برای تبدیل کردن وبلاگم به مجموعه جامع و کامل تباهی ها و نق های خفته درونم . ولی خب جدا بعضی روز ها به این فکر میکنم اگه قدرت این کلمه ها نبود چجوری می تونستیم این همه احساس و انرژی رو تخلیه کنیم؟ الان که دارم حرفای رهگذر ذهنم رو اینجا ثبت میکنم ساعت از نیمه شب گذشته ، پرده ی حریر این پنجره رو کنار زدم ،منظره روبه روم تاریکی مطلقه و خونه غرق سکوته  مسافر کوچیک دوباره برگشته و همینجا نشسته ولی اینبار از تاریکی نمی ترسه  چند سال طول کشید تا بهش غلبه کنه؟ جوابش هیجده بود یا هیجده و نیم؟ گرچه که نتیجه زدن به دل ترس ها غالبا رضایت بخش بوده ولی بخش عمده ذهنم رو این مشغول کرده :میشه که این سری هم بشه ؟ دارم بر میگردم سر نقطه ی اول شاید حتی چند قدم عقب تر از بقیه و انکار نمی کنم ترس از اینده و پیش آمد های مسیر کم ذهنم رو مشغول نکرده ولی مگه میخواد چقدر وحشتناک باشه ؟ وحشتناک تر از اون لحظه ای که تصویر ها برات میشکنن و میفهمی جای غلطی وایستادی ؟ که اتوبوس مقصد تو از گذرگاهی که توش منتظری عبور نمیکنه ؟که تمام این تلاش ها برای هیچ بوده و ذره ای از اون رضایت موندگار نیست ؟ادامه دادن یا برگشتن ؟ حماقت یا شجاعت ؟ یک ماه کامل شبانه روز بهش فکر کردم ، از همه جهات با همه زاویه دید ها و از این تصمیم مطمئنم  فردا به دانشگاه اعلام انصراف میکنم و میدونم این کار تبعات روانی و مادی کمی برام نداره ولی من ترسیدم از موندن تو راهی که برای من نبود ؛ که سر انجامش نمیرسید به مقصد رویا ها ی من و میدونید اگه شوق رسیدن به دلخواه رو از آدم بگیرن دیگه امید قراره از کجا سرچشمه بگیره ؟ ناراحت بودم ، الان نیست آقا چجوری میشه گوشی سامسونگ رو ریست کرد؟اگه کسی میدونه خواهشا خیلی فوری جواب بده...